Bediüzzaman Hazretleri, Münazarat adındaki eserinde, zindan-ı atalete düştüğümüzün sebeplerini sekiz madde ile izah ederken, birinci madde olan ümitsizlikten hemen sonra, ikinci maddeye üstünlük meylini koymuş.
“Sonra, müzahemetsiz olan hakkın hizmetinin yerini zapteden meylü’ttefevvuk istibdadı hücum etmeye başlar. Himmetin başına vurur, atından düşüttürür. Siz, kün-ü lillah (Allah için olunuz) hakikatini o düşmana gönderiniz.”der. Demek ki insanda, diğer insanlara üstün gelmek veya üstün olduğunu hissedip göstermek gibi bir zaaf var. Hâlbuki, her zaaf bir noksanlıktır. Biraz okumuş, unvanı veya kıdemi varsa, onu diğerlerine karşı bir üstünlük vesilesi olarak görüyor. Tevazu, mahviyet ve terk-i enaniyet gibi yüksek hasletler gidiyor, onun yerine kibir ve enaniyet-i ilmiye gibi şeyler geliyor. Beraber çalıştığı insanların fikirlerine değer vermeyen, kendi görüş ve fikirlerini daha isabetli gören böyle insanlar, meşveretin de ruhunu incitirler.
Merhum Zübeyir Ağabeyin “Risale-i Nur Talebelerinin en gerisi ve en âmisi olan ben.”anlayışı yerine, “Nur Talebelerinin en ilerisi ve en âlimi olan ben.”anlayışı hükmedince, işte o zaman sıkıntı başlamakta ve kıran kırana bir mücadele arkadan gelmektedir. Hâlbuki, böyle hisler süflidir. Hiç bir dâvâ adamında bulunmaması gerekir. Âhirette faydası olmayan, bilâkis hüsran, zarar ve ziyan sebebi olan şeylerdir. Allah katında üstünlük ancak takva iledir.
Bu gibi arızalardan kurtulmanın tek yolu, Allah için olmak, Allah için çalışmak ve her meselede Allah rızasını esas almaktır.
asyanur.info
