Çin’li bir filozof demiş: “Eğer bir yıllık hedefiniz varsa pirinç ekin. On yıllık hedefiniz varsa ağaç dikin. Şayet yüz yıllık hedefiniz varsa insan yetiştirin.” Gerçekten, uzun vadeli ve büyük hedefleri olan organizasyonların insan yetiştirmekten başka çıkış yolları yoktur.
Asr-ı Saadetten günümüze kadar, ne kadar maddi ve manevi gelişmeler ve başarılar olmuşsa, hepsi bilgili, şuurlu ve fedakâr dâvâ adamlarının varlığına dayanır.
Osmanlı Devletinin son dönemlerinde meydana gelen ve kaht-ı rical tabir edilen adam kıtlığı, koskoca bir devletin tarih sahnesinden silinmesini netice verdi.
“Bu Asya tarlası ve Rumeli bostanı, Eflatunları, Aristoları, İbn-i Sina’ları ve Farabi’leri geri bırakacak çok şübban-ı vatanı (vatan çocuklarını) yetiştirecektir.”diyen merhum Bediüzzaman, geleceğe dair çok güzel müjdeler veriyor.
Evet, bizim kudsî iman ve Kur’an hizmetimizin de başarısı, fâtihane ve gâlibâne hizmetlere imza atması, yine yetişmiş insan gücüne dayanıyor. Dev gibi binalar yapabiliriz ve yapmalıyız da. Ancak, o binaları işletecek insan unsurunun yetişmesi için daha fazla masraflar yapılması ve istihdam edilenlerin de başkalarına muhtaç edilmeden ihtiyaçlarının karşılanması, en birinci vazife olduğu bilinmelidir. “Ne halin varsa gör, kendin başının çaresine bak.”yanlışıyla yalnız bırakılan ehl-i hizmetin, hizmeti de geçici olur. Onun vebali ise, hepimize ait olur. Özellikle, yetişmiş dâvâ adamlarının gerekçesiz bir tarzda dışlanması ve tesirsiz hale getirilmesi ise, tam bir fecaattır. Bunun hesabının verilmesi mahşerde çok zor olacaktır.
asyanur.info samicebeci.net (YouTube-Sami Cebeci videoları)
