Misafir olan kimse, misafir olarak bulunduğu yerde temelli kalamaz. Çünkü o yolcudur ve önünde bir yolculuk vardır.
İnsan ruhu da bir yolcudur. Bu dünyada ve içine yerleştirildiği beden evinde misafirdir. Er veya geç bir gün misafirlik biter ve ruh bedenden ayrılır gider. Ruhun, ruhlar âleminden başlayıp dünyadan geçen ve âhiret âlemlerine doğru devam edip giden uzun yolculuğu esnasında, her ruh için bedenden ayrılış bir olmaz. Hadis-i şeriflere göre, müminin ruhu tere yağından kıl çeker gibi kolaylıkla alındığı halde, Kâfirin ruhu keçenin içinden dikenli bir çalının yırtarak zorlukla çıkarılması gibi, dehşetli ızdıraplar ve acılar içinde bütün hücrelerinden sökülerek alınır. İman ettiği halde, inancının icabını yerine getirmeyen aşırı günahkâr müminler, derecelerine göre bu acılardan hisselerini alırlar.
Ruh bedenden ayrıldıktan sonra, sebepler âlemini terk ettiği için, artık görmek için göze, işitmek için kulağa, konuşmak için dile ihtiyacı olmaz. Ruh, zatında var olan bahsi geçen sıfatlarıyla fonksiyonlarını icra eder. Yine görür, işitir ve konuşur. Ruh, berzah âlemindeki yeni hayatını ya cennet bahçelerinden bir bahçe tadında ya da cehennem çukurlarından bir çukur olarak, yeniden diriliş sabahına kadar sürdürür. İmanla kabre girenler için her şey müjdeli ve saadetli, kâfir, münafık ve aşırı günahkâr müminler için ise, ızdıraplı, azaplı ve felâketlidir. Allah cümlemize iman selâmeti versin.
www.asyanur.info
