Ramazan-ı Şerifte tutulan oruç, insanın ahlâk bakımından güzelleşmesine vesiledir ve çirkin huylardan kurtulmasına da vasıta olur.
Allah’ın ahlâkıyla ahlâklanmak ve Kur’an’da beyan edilen güzel ahlâklarla kendini teçhiz etmekle mükellef olan insan, sair zamanlarda bunu unutup, her türlü olumsuz karakterlere bürünerek çeşitli günah ve suçları işleyebildiği halde, Ramazan ayı geldiğinde bunların çoğundan uzak ve müspet bir hayat yaşadığı görülür. Ramazan ayında işlenen suç oranlarının en alt seviyelere düşmesi bunun en açık delilidir.
İnsan nefsi, dünyanın bin türlü gaflet verici olayları arasında kendini unutup, fıtratındaki nihayetsiz acizlik, fakirlik ve kusurunu göremez ve görmek de istemez. Çabuk dağılır et ve kemikten ibaret zavallı bir mahluk olduğunu aklına bile getirmez. Sanki çelikten yapılmış bir vücut sahibi olup ölmeyecekmiş gibi dünyaya saldırır. Her menfaatli ve lezzetli şeylerin peşinde koşar. Hayatının sonunu, Allah’ı ve âhiret hayatını düşünmeyerek, kötü ahlâklar içinde yuvarlanır gider. Bu gidişata dur demeye Ramazan-ı Şerifteki orucun vesile olduğuna Bediüzzaman Hazretleri şöyle işaret ediyor:
“İşte, Ramazan-ı Şerifteki oruç, en gafillere ve mütemerritlere (inatçılara) zaafını ve aczini ve fakrını ihsas ediyor. Açlık vasıtasıyla midesini düşünüyor. Midesindeki ihtiyacı anlar. Zayıf vücudu ne kadar çürük olduğunu hatırlıyor. Ne derece merhamet ve şefkate muhtaç olduğunu derk eder. Nefsin firavunluğunu bırakıp, kemal-i acz ve fakr ile dergâh-ı İlâhiyeye ilticaya bir arzu hisseder ve bir şükr-ü manevi eliyle rahmet kapısını çalmaya hazırlanır. Eğer gaflet kalbini bozmamış ise!” (Mektubat s. 679)
Evet, yüzlerce hikmeti bulunan oruç ibadetinin, bu açıdan dahi nefsin ıslahına vesile olduğu daha iyi anlaşılıyor.
asyanur.info samicebeci.net (YouTube-Sami Cebeci videoları)
