Âhirzamanda Sahabe mesleğinin bir cilvesine mazhar olan Risale-i Nur’a mensup olanlar, Sahabelerin arasındaki karşılıklı muhabbet ve îsar hasletinden ibret almalıdırlar.
Kendileri ihtiyaç içinde oldukları halde, kardeşini kendi nefsine tercih eden o İslâm kahramanları ne erişilmez insanlardır! Bu hususta Sahabelerin hayatları parlak örneklerle doludur.
Yermük Savaşı sonunda yaralılar arasında dolaşan bir Sahabe “Su, su!”diye inleyen bir ses duyar. Tam suyu vereceği sırada, biraz ilerden bir diğer Sahabenin de su istediğin duyunca, suyu ona götürmesini söyler. Ona verirken, üçüncü bir Sahabe de su ister. İkinci Sahabe de başıyla işaret ederek suyu ona vermesini ister. Elinde su kırbasıyla üçüncü yaralıya koşan Sahabe, onun şehit olduğunu görünce ikinciye, onun da şehit düştüğünü görünce birinciye yetişmek ister. Fakat, o da şehit düşmüştür. İşte onlar böyleydi. Ölürken bile din kardeşini ve dâvâ arkadaşını düşünüyor ve kendi nefsine onları tercih ediyordu. Bu gün bizlerin, bu yüksek ahlâkın neresindeyiz, diye kendimizi sorgulamamız icap eder.
Merhum Bediüzzaman “Kardeşlerinizin nefislerini nefsinize- şerefte, makamda, teveccühde hatta menfaat-ı maddiye gibi nefsin hoşuna giden şeylerde-tercih ediniz… Kardeşlerinizin meziyetlerini şahıslarınızda ve faziletlerini kendinizde tasavvur edip, onların şerefleriyle şâkirâne iftihar ediniz.”derken, işte bu Sahabe mesleğini telkin ediyordu.
Bir Sahabe mescide gelemediği zaman “Acaba ne oldu?”diye topluca ziyaretine giden ve onun her türlü sıkıntısıyla ilgilenen Sahabelerin hali bize çok şeyler anlatması lazım.
Bir hizmet mahallinde aynı dâvâya gönül vermiş insanların, birbirinin hastalığından, ölümünden, nişan ve nikâhından çok sonra haberdar olması, acaba ne ile izah edilebilir?
Evet, bizler bir vücudun âzâları gibiyiz. Birimiz incindiği veya sevindiği zaman, şayet acısını ve sevincini paylaşabiliyorsak bir anlam ifade eder. Böyle davranılırsa, dünyamızı manevi bir cennet hem de âhiretimizi gerçek cennete dönüştürebiliriz, inşaallah.
asyanur.info samicebeci.net
