Cenab-ı Haktan başka kimsenin minneti altına girmemek, sahip ve mazhar olduğu nimetlere kanaat etmek anlamına gelen istiğna, insanı yücelten ve zilletten kurtaran yüksek bir ahlâktır.
Gönül tokluğu, gönül zenginliği anlamına da gelen istiğna, sadece insanlara karşı olmalıdır. İstiğnanın en kötüsü, Allah’a karşı yapılanıdır. Bu ise, imanla bağdaşmayan ve kökü inkâra dayanan bir dalâlet ve sapkınlıktır. “Doğrusu (kâfir)insan azgınlık eder. Kendini (sahip olduğu mal ile Allah’dan) müstağni görmekle…” ( Alak Suresi 6-7) ayetleri bu hakikate işaret eder.
İnsan, Allah’tan istiğna edemez ve müstağni kalamaz. Çünkü fıtratı nihayetsiz acizlik, fakirlik, kusur ve noksandan yoğrulan ve nihayetsiz ihtiyaç içinde olan bir varlık nasıl Allah’a karşı müstağni olabilir? Allah’a istiğna göstermekten yine Allah’a sığınırız. “Bir ayakkabınızın bir bağını bile kaybetseniz, onu Rabbinizden isteyiniz.”hadis-i şerifiyle, en küçük ihtiyacımızda bile onu Allah’a arz etmemizi ve Ondan istememizi telkin eden Allah’ın Resulü (asm), insanın dua için yaratıldığını ve istemenin insan fıtratının gereği olduğunu ders veriyor. Bu hakikati ifade için Bediüzzaman “Vermek istemeseydi, istemek arzusunu vermezdi.”demektedir.
Yaşayışıyla ümmetine en güzel örnek olan Sevgili Peygamberimiz (asm), hiçbir zaman hiçbir kimseden hiçbir şey istememiş, fakat kendisinden bir şey istenildiği zaman da hiçbir kimseyi geri çevirmemiştir.
“Âlimler, peygamberlerin varisleridir.”hadis-i şerifine göre, gerçek âlimler, bu peygamber hasletini en iyi şekilde yaşayan ve bulunduğu zamanda müminlere örnek olan seçkin şahsiyetlerdir.
asyanur.info
